Sisophon-Bangkok-Sisophon

Afgelopen week was ik een paar dagen naar Bangkok. Niet voor werk, maar puur voor plezier. De timing was perfect. Mijn vertaler was voor een cursus Translations& interpretations naar Kratie, mijn collega’s hadden 3 dagen schoolgegevens invoeren in het computersysteem voor de boeg…dus op kantoor was mijn tijd weinig waard geweest.

Vanuit Sisophon ben ik over land eerder in Bangkok dan in Phnom Penh. Wel moet ik dan de grenspost Poipet over. Dit is het absolute afvoerputje van Cambodja. Poipet is een district dat behoord tot ‘mijn’ provincie Banteay Meanchey. Het is een arm district en een district met een wisselend aantal inwoners.
Veel van de gezinnen in het district schooieren hun bestaan bij elkaar aan de grens. Het ophalen van vuilnis, bedelen, oplichten van toeristen, het werken in een van de gokplaatsen waarvoor de Thai de grens oversteken. (in Thailand is gokken officieel verboden)

200 meter voor de daadwerkelijke grens moet je de bus verlaten. Je stapt uit in een stoffig oord dat nauwelijks voorzien is van enige aanwijzingen over waar je welke stempel moet halen. Afgaande op de mensen die al ergens in de rij staan, weet je waar je heen moet. Of je bent er zoals ik al eerder geweest en weet uit ervaring waar je heen moet. De kinderen lopen je direct voor de voeten en houden ongevraagd een paraplu boven je hoofd om je schaduw te bieden. Daar willen ze uiteraard geld voor hebben. Op zo’n moment is het extra prettig dat ik Khmer spreekt. Iedereen die me ongevraagd diensten aanbood, kon ik vriendelijk doch duidelijk vertellen dat ik niets nodig had.

Een stempel om Cambodja te verlaten en vervolgens een eindeloze rij om een stempel te halen om Thailand in te mogen. De rij was zo lang dat het uiteindelijk twee uur duurde voor ik werkelijk de grens over was. Na twee honderd meter staat daar dan de volgende bus. Dat kan even een zoektocht zijn aangezien er heel veel bussen staan. Gelukkig had ik duidelijk mijn naam doorgegeven.
Na Cambodja is Thailand een weldaad voor het oog. De wegen zijn schoon, hebben groene middenbermen en langs de weg zie je werkelijke woningen en winkels. Na enkele uren stopte de mini-bus midden in Bangkok. Daar kon ik zo met de Skytrain naar mijn hotel. Geen onduidelijkheden, geen wachttijden.
Na drie volle dagen even anoniemand zijn in Bangkok (shoppen voor goed beddengoed, nieuwe broeken, heerlijk eten, een yoga-sessie, bioscoop, zwembad) was het gisteren tijd om terug te gaan naar Sisophon. Eerst een comfortabele rit naar de grens, dan het stof en de chaos van Poipet en dan een bus naar Sisophon.
Wat een rust na alle vierbaans wegen, licht en geluid van Bangkok. De mensen in mijn straatje waren weer blij me te zien en in een mum van tijd zaten er, na een verfrissende regenbui, 11 kinderen op mijn stoepje…spelletje doen, even kletsen, nieuwe trucjes met de bal laten zien…en vanaf het bankje aan de overkant van mijn huis kwam mijn kromgegroeide buurvrouw aan. Ze liet zich zakken op het stoepje en schonk me een tandeloze glimlach. Heel tevreden heeft ze daar naast me gezeten en de communicatie bestond uit glimlachen. Toen ze weer opstond kneep ze me even in mijn arm en zei:
‘Choop knier thnay sa’ak’ (tot morgen)

De luxe van Bangkok is heerlijk voor een paar dagen. In Sisophon zijn het stof (en als het geregend heeft de modder), het gebrek aan bepaalde artikelen, de onvoorspelbare watervoorziening en de beroerde verkeerssituaties vaak een ergernis…En toch merkte ik gisteren dat ik thuis kwam.