Knjom nung nuk neak

Bij binnenkomst in kantoor gaat het gesprek al snel over mijn op handen zijnde vertrek. Niet vertrek uit Cambodja, maar wel mijn vertrek uit de provincie Banteay Meanchey. Iedereen begrijpt wel dat we elkaar dan hoogst waarschijnlijk niet (vaak) meer gaan tegenkomen. Ik ga letterlijk aan de andere kant van het land werken en dat betekent dat we elkaar ook niet gaan tegenkomen tijdens regio-workshops ofzo.

In mijn straatje is het al niet anders. Iedereen is zich goed bewust van het naderbij komen van mijn vertrek. Bijna ieder gesprek wordt afgerond met ‘Knjom nung nuk neak’. Zelfs bij mijn vaste eettentjes is het bericht van mijn vertrek uit Sisophon doorgedrongen. Een van de meiden van het restaurantje om de hoek vraagt zich direct af met wie ze dan haar Engels kan oefenen.

Over een kleine twee weken ga ik voor een vakantie van drie weken naar Nederland. Ik ben dus nu druk bezig met het afronden van mijn werkzaamheden in Banteay Meanchey/Sisophon aangezien ik vanaf mid-januari in een andere provincie ga werken.

Het project waarbinnen ik voor VSO Cambodja werk heet Strenghtening Educational Management, kortweg SEM. Ik werk als Education Management Advisor (EMA) binnen het Provinciaal kantoor voor Educatie(POE) onder het Ministerie van onderwijs(MOEYS). (We zijn hier dol op/dol van de afkortingen)
Binnen dit project werkt VSO met Unicef en de Europese Unie samen en het project is opgedeeld in twee projectfasen. De eerste fase loopt tot eind december 2014 en de tweede fase loopt van januari 2015-december 2016.
Aangezien ik ook de tweede fase aan dit project werk, heb ik de mogelijkheid om voor een korte vakantie in Nederland te zijn en zo zelfs kerst in Nederland te kunnen vieren. (O wat zal het koud zijn!)

Deze tweede projectfase zal ik werken in de provincie Kampot. Kampot is de naam van de provincie en de naam van het stadje waar ik ga wonen. Kampot-town is zo’n 8 kilometer van zee en zo’n 10 kilometer van de Bokor-mountains gelegen en met een autorit van een halfuurtje ben je in Kep-aan-zee. In de provincie Kampot zal ik hetzelfde werk verrichten als in Banteay Meanchey.

Het heeft een aantal voordelen om in Kampot te gaan werken. Het is een prachtige omgeving, er wonen wat meer ‘barang’(buitenlanders) en er is meer cultuur en natuur om van te genieten dan in Sisophon (veel Cambodja-vakantiegangers gaan een paar dagen naar Kampot.)

Het voelt dubbel Sisophon te gaan verlaten. Ik heb leuke buren, ik heb met een aantal collega’s een goede band opgebouwd en ik heb hier zo m’n vaste verkopers en eettentjes. Dat zal ik gaan missen. Aan de andere kant kijk ik uit naar de nieuwe mogelijkheden die Kampot biedt en naar een nieuw hoofdstuk Cambodja 2.0.

Het was niet altijd gemakkelijk om in Banteay Meanchey te wonen. Het stadje is stoffig en heeft qua natuur en cultuur weinig te bieden. Verveling lag er dikwijls op de loer. (getuigen de meer dan 50 boeken die ik er gelezen heb) Er wonen nauwelijks andere ‘barangs’ en degenen die er wonen, wonen er graag in afzondering van de westerse wereld. MAAR de inwoners van Sisophon hebben het me altijd gemakkelijk gemaakt me hier thuis te voelen. Ze waarderen het dat ik probeer zoveel mogelijk Khmer met ze te spreken en nemen de tijd om me nieuwe dingen te leren, van de taal, de cultuur en het eten. Ik heb alle dagen met een lach iedereen kunnen begroeten, omdat er dagelijks zoveel hartelijke begroetingen aan mij gericht werden.

Nog 2 weken om alle werkzaamheden af te ronden, mijn schamele bezittingen in te pakken en tijdelijk bij VSO Phnom Penh te stallen en dan kom ik genieten van Holland (21 december zet ik weer voet op Hollandse bodem) voor ik mijn werkzaamheden hier in Cambodja weer voortzet.

Het moet gezegd; ook ik rond de laatste weken de gesprekken met mensen steeds vaker af met: ‘Knjom nung nuk neak teng’oh’ (ik zal jullie missen)…en dat zit dieper dan ik met die woorden kan uitdrukken.