De vraag
Door: wieske
Blijf op de hoogte en volg wieske
25 Mei 2016 | Cambodja, Kâmpôt
‘Wat voor werk doe je in Cambodja?’
Op die vraag bestaat een kort en een uitgebreid antwoord. Kort; Ik werk via VSO voor het Cambodjaanse Ministerie van Onderwijs als Educatie Management Adviseur in de provincie Kampot in het Strengthening Educational Management Project dat valt binnen CDPF. (CDPF= Capacity Development Partnership Fund)
Ja, dat geeft inderdaad niet echt duidelijkheid over wat voor werkzaamheden ik doe. Misschien is de vraag beter te beantwoorden met wat voorbeelden.
Het ministerie van onderwijs in Cambodja wordt ondersteund door het samenwerkingsverband CDPF. Hierin werken Unicef, de Europese Unie en de overheid van Zweden samen aan het verbeteren van het onderwijs in Cambodja. Verbeteringen op het gebied van leiderschap en management binnen het onderwijs en verbeteringen van de opleidingsniveaus. Binnen het CDPF-project werken zowel Cambodjaanse als internationale professionals. Een deel van die professionals wordt via VSO geselecteerd.
Ik werk vanuit het Provincie Kantoor voor Educatie in Kampot en dan voornamelijk met het personeel van de afdeling Planning. Toch ben ik niet altijd te vinden op het kantoor in Kampot-town. Regelmatig leg ik, samen met mijn assistent Samat, per motor flinke afstanden (tussen de 40 en de 80 kilometer enkele reis) af naar de Districtskantoren voor Educatie of naar een van de scholen in de districten.
Op het provinciekantoor voor educatie geef ik, samen met mijn collega’s van de afdeling planning, onder andere workshops op het gebied van JaarPlanning voor het districtsniveau. Daarnaast adviseer ik mijn collega’s van de afdeling planning op het gebied van het Provincie MeerJaren Plan Onderwijs en overleggen we over de analyse van data en rapportages om de onderwijssituatie van de provincie Kampot beter te begrijpen.
De afgelopen jaren zijn er door het Ministerie van Onderwijs in Cambodja vele initiatieven gelanceerd en wet-en regelgeving aangenomen om het onderwijs te verbeteren. Het implementeren van al deze nieuwe zaken binnen het onderwijs van Cambodja blijft moeilijk. Veelal ontbreekt de kennis en kunde bij het huidige personeel of zijn er onvoldoende budgetten om de plannen tot goede uitvoer te brengen. Ook de grote hoeveelheid en de snelheid waarmee nieuwe regels worden doorgevoerd, maakt het moeilijk.
Als Educatie Management Adviseur help ik o.a. schooldirecteuren, districtspersoneel en mijn directe collega’s van het Provincie Kantoor voor Educatie bij de planning, data-analyse, monitoring en evaluatie van onderwijs op de verschillende niveaus. Die hulp bestaat soms enkel uit een overlegmoment en het delen van informatie, maar andere keren bestaat deze hulp uit een meerdaagse workshop waarin bijv. het SchoolOntwikkelingsPlan volledig doorgenomen wordt.
De dagen dat we de workshops in de districten geven zijn lang. Om half 6 ’s morgens stappen we op de motor, dan ontbijten mijn assistent en ik in het betreffende district met de trainers voor we de workshop voor de schooldirecteuren starten. De lunchtijd van 12 tot 2 brengen we door in een restaurantje (en dat klinkt luxer dan het is; tafeltje, plastic stoeltjes en als we mazzel hebben een ventilator en elektriciteit) Aan het eind van de middag moeten Samat en ik vervolgens nog terug naar Kampot-town. Vaak eindigt zo’n werkdag dus pas om 6 uur- half 7 ’s avonds.
Toch zou ik die werkdagen in de districten niet willen missen. De afwisseling van het werken met de verschillende niveaus binnen het onderwijs houdt het leuk. De ene dag zit ik in een nette Sampot (traditionele Cambodjaanse rok) met de mensen van het Ministerie op het Provincie kantoor en de andere dag kom ik onder het stof aan in een district waar ik me in een WC-gebouwtje eerst eens omkleed en fatsoeneer voor ik aan de workshop ga beginnen.
Afgelopen maand was de workshop SchoolDevelopmentPlan voor de basisschool directeuren van het district Banteay Meas aan de beurt. Dit district ligt 80 kilometer van Kampot-town en heeft 46 basisscholen. We hielden de workshop in het districtskantoor. Dat is een stenen gebouw, zonder ramen (luiken dicht in het regenseizoen), met een golfplatendak en meestal is er elektriciteit. Het meubilair bestaat uit oude houten schoolbanken en het minimale licht komt van buiten, niet van lampen. Tegen de wanden staan oude schoolboeken te verstoffen en hangen wandplaten met daarop de correcte wijze van het groeten, tanden poetsen of een jaarkalender van 10 jaar terug. Het hurktoilet bevindt zich in een klein stenen toiletgebouwtje achter het kantoor.
Veel school directeuren moeten tussen de 10 en 25 kilometer afleggen om naar het districtskantoor te komen. De workshop duurt twee dagen en aangezien een groep van 46+ niet werkbaar is, geef ik de workshop twee keer om zo in een kleinere groep met alle schooldirecteuren en het personeel van het districtskantoor te kunnen werken. Het personeel van het districtskantoor neemt deel aan de workshop om daarna de schooldirecteuren beter te kunnen helpen bij de SchoolOntwikkelingsPlanning.
Een uitnodiging voor de workshop wordt per telefoon gedaan aangezien de schooldirecteuren geen internet en/of e-mailadres hebben. (Het districtskantoor overigens ook niet)
Voor de workshop voor schooldirecteuren gegeven wordt, train ik eerst twee stafleden van het districtskantoor zodat zij tijdens de workshop mijn co-trainer kunnen zijn en in de toekomst zelf zo’n workshop kunnen geven. De dag van de workshop ontbijten Samat en ik met de co-trainers in het district alvorens we aan de workshop beginnen. Dan hebben Samat en ik er al een flinke afstand opzitten.
Bij aankomst in Banteay Meas bleek er naast onze workshop-locatie een ceremonie aan de gang te zijn en de gebouwen zijn niet bepaald geluidsdicht en bleek er geen elektriciteit te zijn. Helaas, maar ook dat is Cambodja.
Gelukkig hadden we van al het materiaal dat we via de beamer wilden laten zien ook gekopieerd als hand-out en zo konden we dus toch direct van start.
De temperatuur liep die dag op tot een buitentemperatuur van 42 en een absoluut hogere binnen temperatuur. Bij hoge temperaturen hebben veel Cambodjaanse mannen de gewoonte om verkoeling te zoeken door hun buik te ontbloten. Zo ook tijdens mijn workshop: Overhemd omhoog, blote buik in het zicht. Na een opmerking van mijn kant gingen de overhemden gelukkig wel weer naar beneden. Ot nidjee leen; geen geintje!
Toen het eenmaal tijd was voor de lunch kregen Samat en ik het aanbod om na de lunch ons op te frissen bij een van de co-trainers thuis. Zo gezegd zo gedaan. Eerst even lunchen in een restaurantje en toen bij de co-trainer thuis even kunnen ‘douchen’ (Een afgesloten ruimte met een groot waterreservoir en een emmertje) Een welkome afkoeling. De mannen liepen vervolgens slechts gehuld in een handdoek door het huis. Zo ook mijn assistent Samat. Ondanks het feit dat ik er ook was en hij de familie van de co-trainer helemaal niet kent. Ook dat is Cambodja.
’s Middags is het altijd iets moeilijker om weer op de afgesproken tijd te beginnen. Net als op het Provincie kantoor blijkt ’s middags de starttijd wat ruimer geïnterpreteerd te worden.
Eenmaal van start bleek er nog wel genoeg energie over om alle informatie op te nemen, vragen te stellen, samen oefeningen uit te voeren en zelfs nog genoeg energie om een paar geintjes met mij uit te halen. Dat laatste was een goed teken, want in het begin van de workshop zat iedereen vol afwachting te kijken, luisterde aandachtig, maar maakte nog geen opmerkingen en stelde nog geen vragen. Toen de deelnemers na ongeveer een uurtje doorhadden hoeveel ik van het Khmer begrijp en dat een workshop bij mij meer is dan frontaal lesgeven, kwam de interactie op gang en werd het een aardig samenspel.
Aan het einde van de dag bedank ik altijd de co-trainers en de deelnemers, maar vooral mijn assistent Samat. Samat vertaalt al het materiaal dat we gebruiken van Khmer naar Engels, zorgt ervoor dat ik de details van de vragen en opmerkingen van de deelnemers goed begrijp, vertaalt of verduidelijkt mijn opmerkingen voor de deelnemers en is mijn motor-chauffeur.
We geven de workshop niet twee dagen aaneengesloten en dus rijden we aan het einde van de dag weer 80 kilometer terug naar Kampot-town. Als het niet regent stoppen we op de terugweg 1x om een suikerriet-sap of verse kokosnoot te drinken dat je vrijwel overal langs de weg kunt kopen.
En zo blijft het werk hier in Cambodja afwisselend. VSO-Workshops in Phnom Penh, workshops geven in de districten, overlegmomenten met het ministerie op het provincie-kantoor, workshopmateriaal ontwikkelen samen met de collega’s van de afdeling planning of een dag lang luisteren tijdens een training van het ministerie.
En dat werken wordt afgewisseld met nationale vrije dagen dus …Volgende keer een stuk over de provincie Koh Kong waar ik samen met mijn VSO-collega wat vrije dagen heb doorgebracht.
Op die vraag bestaat een kort en een uitgebreid antwoord. Kort; Ik werk via VSO voor het Cambodjaanse Ministerie van Onderwijs als Educatie Management Adviseur in de provincie Kampot in het Strengthening Educational Management Project dat valt binnen CDPF. (CDPF= Capacity Development Partnership Fund)
Ja, dat geeft inderdaad niet echt duidelijkheid over wat voor werkzaamheden ik doe. Misschien is de vraag beter te beantwoorden met wat voorbeelden.
Het ministerie van onderwijs in Cambodja wordt ondersteund door het samenwerkingsverband CDPF. Hierin werken Unicef, de Europese Unie en de overheid van Zweden samen aan het verbeteren van het onderwijs in Cambodja. Verbeteringen op het gebied van leiderschap en management binnen het onderwijs en verbeteringen van de opleidingsniveaus. Binnen het CDPF-project werken zowel Cambodjaanse als internationale professionals. Een deel van die professionals wordt via VSO geselecteerd.
Ik werk vanuit het Provincie Kantoor voor Educatie in Kampot en dan voornamelijk met het personeel van de afdeling Planning. Toch ben ik niet altijd te vinden op het kantoor in Kampot-town. Regelmatig leg ik, samen met mijn assistent Samat, per motor flinke afstanden (tussen de 40 en de 80 kilometer enkele reis) af naar de Districtskantoren voor Educatie of naar een van de scholen in de districten.
Op het provinciekantoor voor educatie geef ik, samen met mijn collega’s van de afdeling planning, onder andere workshops op het gebied van JaarPlanning voor het districtsniveau. Daarnaast adviseer ik mijn collega’s van de afdeling planning op het gebied van het Provincie MeerJaren Plan Onderwijs en overleggen we over de analyse van data en rapportages om de onderwijssituatie van de provincie Kampot beter te begrijpen.
De afgelopen jaren zijn er door het Ministerie van Onderwijs in Cambodja vele initiatieven gelanceerd en wet-en regelgeving aangenomen om het onderwijs te verbeteren. Het implementeren van al deze nieuwe zaken binnen het onderwijs van Cambodja blijft moeilijk. Veelal ontbreekt de kennis en kunde bij het huidige personeel of zijn er onvoldoende budgetten om de plannen tot goede uitvoer te brengen. Ook de grote hoeveelheid en de snelheid waarmee nieuwe regels worden doorgevoerd, maakt het moeilijk.
Als Educatie Management Adviseur help ik o.a. schooldirecteuren, districtspersoneel en mijn directe collega’s van het Provincie Kantoor voor Educatie bij de planning, data-analyse, monitoring en evaluatie van onderwijs op de verschillende niveaus. Die hulp bestaat soms enkel uit een overlegmoment en het delen van informatie, maar andere keren bestaat deze hulp uit een meerdaagse workshop waarin bijv. het SchoolOntwikkelingsPlan volledig doorgenomen wordt.
De dagen dat we de workshops in de districten geven zijn lang. Om half 6 ’s morgens stappen we op de motor, dan ontbijten mijn assistent en ik in het betreffende district met de trainers voor we de workshop voor de schooldirecteuren starten. De lunchtijd van 12 tot 2 brengen we door in een restaurantje (en dat klinkt luxer dan het is; tafeltje, plastic stoeltjes en als we mazzel hebben een ventilator en elektriciteit) Aan het eind van de middag moeten Samat en ik vervolgens nog terug naar Kampot-town. Vaak eindigt zo’n werkdag dus pas om 6 uur- half 7 ’s avonds.
Toch zou ik die werkdagen in de districten niet willen missen. De afwisseling van het werken met de verschillende niveaus binnen het onderwijs houdt het leuk. De ene dag zit ik in een nette Sampot (traditionele Cambodjaanse rok) met de mensen van het Ministerie op het Provincie kantoor en de andere dag kom ik onder het stof aan in een district waar ik me in een WC-gebouwtje eerst eens omkleed en fatsoeneer voor ik aan de workshop ga beginnen.
Afgelopen maand was de workshop SchoolDevelopmentPlan voor de basisschool directeuren van het district Banteay Meas aan de beurt. Dit district ligt 80 kilometer van Kampot-town en heeft 46 basisscholen. We hielden de workshop in het districtskantoor. Dat is een stenen gebouw, zonder ramen (luiken dicht in het regenseizoen), met een golfplatendak en meestal is er elektriciteit. Het meubilair bestaat uit oude houten schoolbanken en het minimale licht komt van buiten, niet van lampen. Tegen de wanden staan oude schoolboeken te verstoffen en hangen wandplaten met daarop de correcte wijze van het groeten, tanden poetsen of een jaarkalender van 10 jaar terug. Het hurktoilet bevindt zich in een klein stenen toiletgebouwtje achter het kantoor.
Veel school directeuren moeten tussen de 10 en 25 kilometer afleggen om naar het districtskantoor te komen. De workshop duurt twee dagen en aangezien een groep van 46+ niet werkbaar is, geef ik de workshop twee keer om zo in een kleinere groep met alle schooldirecteuren en het personeel van het districtskantoor te kunnen werken. Het personeel van het districtskantoor neemt deel aan de workshop om daarna de schooldirecteuren beter te kunnen helpen bij de SchoolOntwikkelingsPlanning.
Een uitnodiging voor de workshop wordt per telefoon gedaan aangezien de schooldirecteuren geen internet en/of e-mailadres hebben. (Het districtskantoor overigens ook niet)
Voor de workshop voor schooldirecteuren gegeven wordt, train ik eerst twee stafleden van het districtskantoor zodat zij tijdens de workshop mijn co-trainer kunnen zijn en in de toekomst zelf zo’n workshop kunnen geven. De dag van de workshop ontbijten Samat en ik met de co-trainers in het district alvorens we aan de workshop beginnen. Dan hebben Samat en ik er al een flinke afstand opzitten.
Bij aankomst in Banteay Meas bleek er naast onze workshop-locatie een ceremonie aan de gang te zijn en de gebouwen zijn niet bepaald geluidsdicht en bleek er geen elektriciteit te zijn. Helaas, maar ook dat is Cambodja.
Gelukkig hadden we van al het materiaal dat we via de beamer wilden laten zien ook gekopieerd als hand-out en zo konden we dus toch direct van start.
De temperatuur liep die dag op tot een buitentemperatuur van 42 en een absoluut hogere binnen temperatuur. Bij hoge temperaturen hebben veel Cambodjaanse mannen de gewoonte om verkoeling te zoeken door hun buik te ontbloten. Zo ook tijdens mijn workshop: Overhemd omhoog, blote buik in het zicht. Na een opmerking van mijn kant gingen de overhemden gelukkig wel weer naar beneden. Ot nidjee leen; geen geintje!
Toen het eenmaal tijd was voor de lunch kregen Samat en ik het aanbod om na de lunch ons op te frissen bij een van de co-trainers thuis. Zo gezegd zo gedaan. Eerst even lunchen in een restaurantje en toen bij de co-trainer thuis even kunnen ‘douchen’ (Een afgesloten ruimte met een groot waterreservoir en een emmertje) Een welkome afkoeling. De mannen liepen vervolgens slechts gehuld in een handdoek door het huis. Zo ook mijn assistent Samat. Ondanks het feit dat ik er ook was en hij de familie van de co-trainer helemaal niet kent. Ook dat is Cambodja.
’s Middags is het altijd iets moeilijker om weer op de afgesproken tijd te beginnen. Net als op het Provincie kantoor blijkt ’s middags de starttijd wat ruimer geïnterpreteerd te worden.
Eenmaal van start bleek er nog wel genoeg energie over om alle informatie op te nemen, vragen te stellen, samen oefeningen uit te voeren en zelfs nog genoeg energie om een paar geintjes met mij uit te halen. Dat laatste was een goed teken, want in het begin van de workshop zat iedereen vol afwachting te kijken, luisterde aandachtig, maar maakte nog geen opmerkingen en stelde nog geen vragen. Toen de deelnemers na ongeveer een uurtje doorhadden hoeveel ik van het Khmer begrijp en dat een workshop bij mij meer is dan frontaal lesgeven, kwam de interactie op gang en werd het een aardig samenspel.
Aan het einde van de dag bedank ik altijd de co-trainers en de deelnemers, maar vooral mijn assistent Samat. Samat vertaalt al het materiaal dat we gebruiken van Khmer naar Engels, zorgt ervoor dat ik de details van de vragen en opmerkingen van de deelnemers goed begrijp, vertaalt of verduidelijkt mijn opmerkingen voor de deelnemers en is mijn motor-chauffeur.
We geven de workshop niet twee dagen aaneengesloten en dus rijden we aan het einde van de dag weer 80 kilometer terug naar Kampot-town. Als het niet regent stoppen we op de terugweg 1x om een suikerriet-sap of verse kokosnoot te drinken dat je vrijwel overal langs de weg kunt kopen.
En zo blijft het werk hier in Cambodja afwisselend. VSO-Workshops in Phnom Penh, workshops geven in de districten, overlegmomenten met het ministerie op het provincie-kantoor, workshopmateriaal ontwikkelen samen met de collega’s van de afdeling planning of een dag lang luisteren tijdens een training van het ministerie.
En dat werken wordt afgewisseld met nationale vrije dagen dus …Volgende keer een stuk over de provincie Koh Kong waar ik samen met mijn VSO-collega wat vrije dagen heb doorgebracht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
