Pollekam

In anderhalve week tijd zijn er in Kampot een aantal zaken zichtbaar anders. Alle stoepranden zijn wit geschilderd, alle rijksgebouwen voorzien van vrolijke plantenbakken vol kleurige plantjes, overal hangen er vlaggen, alle beelden zijn voorzien van een nieuwe verflaag, alle parkjes vrij van onkruid en alle rotondes en de brug voorzien van vrolijke lichtjes en op het water drijven er enorme verlichte lotusbloemen.

Door de straten rijdt al twee dagen een autootje met enorme luidspreker die alle inwoners en business-eigenaren laat weten aan welke eisen hun stukje Kampot moet voldoen…lees; welke werkzaamheden er uitgevoerd moeten worden, op straffe van boete voor degene die zich niet aan de eisen houdt.

De vlaggen uit, de stoepen schoon, de parkjes netjes, de stoepranden en hekwerken witgeschilderd….en dat alles voor…

Het vier dagen durende Sea-festival dat 10 december begint.

Gedurende deze vier dagen worden er 20.000 extra mensen verwacht die kunnen genieten van verschillende sportwedstrijden, lichtjes en muziek op en rond de rivier, voedsel- en marktkraampjes en kijken en bekeken worden. Het klinkt als een vier dagen durende Koninginnedag. Er wordt door alle inwoners gemengd gereageerd op het feit dat er zoveel bezoekers verwacht worden. Vooral de expats verwachten dat er overal grote SUV’s geparkeerd zullen staan en dat je als het tegenzit je moto niet eens meer uit je huis kunt halen omdat elk stukje straat is ingenomen door auto’s, moto’s of kraampjes. Verder is er ook wel wat angst voor openbare dronkenschap en bijbehorende vechtpartijen. De Cambodjanen drinken graag bier en drinken stevig tijdens feesten en festiviteiten, terwijl ze eigenlijk niet zo goed tegen alcohol kunnen.

Gelukkig woon ik niet al te dicht bij de rivier en zal ik er naar alle waarschijnlijkheid in mijn straat niet meer van merken dan geluidsoverlast vanuit het grote park. Mijn buren hebben mij wel al gevraagd of hun gasten hun auto op mijn stoep mogen parkeren. Zolang er genoeg ruimte blijft om mijn fiets uit mijn huis te halen, vind ik het goed.

Het betekent dat ook bij ons op kantoor er veel gedaan wordt om aan de, door de gouverneur gestelde , eisen te voldoen. Dat noem je hier dan pollekam (vrij vertaald fysieke arbeid.) Dat betekent dat ik mijn collega’s niet achter hun bureaus aantref, maar op het terrein om het kantoor. Met een bezem in de hand en hun shirt opgetrokken, zorgen ze er met ontblote buiken voor dat het terrein onkruidvrij wordt. De dames doen helpen ook mee, maar dan netjes gekleed in hun bloesjes en sampots (traditionele Cambodjaanse rok)

Wanneer ik in mijn sampot en bloesje (ja ook ik ga tegenwoordig traditioneel gekleed naar kantoor) het terrein op kom lopen en voorstel om ook mee te helpen, wordt daar op gereageerd met een geschokt; ‘Nee!’ Ik controleer nog even bij mijn assistent of er ook werkelijk ‘Nee!’ bedoeld wordt…Hij geeft aan dat het heel onbeleefd zou zijn als ze mij nu mee zouden laten werken en dat het van mij onbeleefd zou zijn om toch mee te werken.

Vertwijfeld loop ik naar kantoor om daar in mijn eentje aan het werk te gaan. Na enige tijd vis ik mijn portemonnee uit mijn tas en loop naar het eetstalletje tegenover mijn kantoor om daar 40 gekoelde flesjes water te gaan halen voor al die zwoegende collega’s. Dat wordt gewaardeerd en iedereen neemt een momentje om zich te verkoelen. Mijn kleine bijdrage aan de pollekam.