Bruiloft

Gisteren was de bruiloft van mijn deputy-director. Slechts enkele dagen voor de bruiloft kreeg iedereen de uitnodiging voor deze bruiloft. Mijn assistent en ik waren ook uitgenodigd voor de bruiloft. Dat betekende dat er een grote meeting met ruim honderd deelnemers moest worden afgezegd en dat het gehele kantoor, beter gezegd iedereen die ook maar iets betekent binnen het onderwijs van BMC die dag naar de bruiloft zou komen. Dat blijkt helemaal geen probleem. Iedereen heeft hier een bruilofts-outfit in de kast hangen en maakt de agenda leeg om aanwezig te kunnen zijn. Voor de mannen is het makkelijk. Een zwarte broek en een knap overhemd met een stropdas en ze kunnen ‘voor de kramen langs’. Voor de vrouwen is er een uitgebreidere voorbereiding nodig. De vrouwen trekken hun uitbundig met glitters en kant versierde jurk aan, hun ongemakkelijke mooie schoenen, laten hun nagels lakken, hun haar doen en doen een dikke laag make-up op.
Gelukkig werd mij verteld dat er van mij niet werd verwacht dat ik in compleet Cambodjaanse outfit zou komen. Men weet op kantoor dat ik niet in het bezit ben van zo’n outfit.

Er waren ruim 600 gasten die om elf uur aan mooi versierde tafels op mooi versierde stoelen kwamen zitten. Het feest werd gegeven in een speciaal bruilofts-restaurant. Bij aankomst werden we begroet door de familie die netjes gekleed in rijen aan weerszijden van de ingang stond. We kregen een klein welkomst-cadeautje en werden vervolgens door het personeel naar een tafel begeleid.
De effectiviteit gedurende zo’n receptive-lunch is enorm. Alle tafels worden in no-time voorzien van ijs in de glazen, drankjes en gerechten. De dames en heren van de bediening lopen constant met mandjes met blikjes en flesjes drinken rond om de voorraden op tafel aan te kunnen vullen. Op het draaiend blad in het midden van de tafel worden steeds weer nieuwe gerechten gezet. Iedereen eet, drinkt en praat met de luide bruiloftsmuziek in de oren.

Er wordt veel rondgekeken of er nog bekenden gespot worden. Wanneer dit het geval is staat men op, loopt naar de andere tafel toe en brengt een toast uit, drinkt daarbij het glas leeg en gaat weer verder. De meeste genodigden toasten met bier en dat betekent dat er in korte tijd, vroeg op de dag flink wat gedronken wordt. Neem daarbij in gedachten dat de meest Aziaten niet goed tegen alcohol kunnen (genetisch bepaald) en je kunt je voorstellen dat het feest in rap tempo luidruchtiger werd.

(De kippenbotjes, servetjes en flessendoppen worden door de gasten gewoon op de grond gegooid en dat is heel normaal. Aan het eind van zo’n bruiloft ziet de ruimte eruit als een slagveld. Er wordt dan efficiënt schoongemaakt en dan is van zo’n slagveld binnen anderhalf uur niets meer te ontdekken. Vele handen maken licht werk en voor zo’n feest wordt een ruim aantal tijdelijke personeelsleden aangesteld)

Terwijl iedereen vrolijk doorging met drinken, eten en praten stonden de bruid en bruidegom op het podium. Een presentator vertelde het een en ander over het bruidspaar en over de goede toekomst die hen te wachten staat. Niemand leek enige aandacht te besteden aan wat er op het podium gebeurde. Dat veranderde toen de band een bepaald muziekstuk speelde. Iedereen stopte met praten en stond op om een toast uit te brengen op het bruidspaar.
Na de toast op het bruidspaar lagen er voorgedrukte roze enveloppen op tafel. Op de enveloppe schrijf je je naam en eventueel ook de organisatie waarvoor je werkt en dan stop je er tien dollar in. Wanneer je het bruiloftsfeest verlaat geef je de enveloppe af. Er worden geen andere cadeaus gegeven.

Voor veel van mijn collega’s is het een probleem wanneer zij in een maand voor meerdere bruiloften worden uitgenodigd. Al die bruiloften hakken flink in het budget en ‘nee’ zeggen is geen optie.

Deze bruiloft werd na de lunch-receptie voortgezet met een groep van zo’n 50 genodigden bij ons in de straat. De deputy director woont namelijk bij mij in de straat. Nog meer eten en drinken, muziek en toasten. Hierbij konden de bruid en bruidegom zelf meegenieten zonder officiële taken te moeten vervullen.
Om 6 uur was het feest gevierd. De meeste gasten hadden flink gedronken. Toch stapt men dan nog op de moto of in de auto om huiswaarts te keren. Fingers crossed dat er dan geen ongelukken gebeuren.

(Vraagje; Hoe heet zo’n draaiend blad op de eettafel nou toch?)