De bandenplak-man

Vanmorgen onderweg naar kantoor liep ik een lekke band op. Dat is vervelend, maar gelukkig kan dat in Cambodja altijd weer snel gerepareerd worden. Er zijn vele reparatie-plaatsen. Altijd te herkennen aan een fietsband op een stok. Ik zette mijn fiets neer bij zo’n bandenplak-plaats. De bandenplak-man kwam zijn woning uitgesneld en ik wist met handen en voeten duidelijk te maken wat het probleem was. Het Khmer-woord voor ‘lekke band’ weet ik simpelweg niet.
De bandenplak-man begreep wat ik bedoelde en bood me een plastic krukje aan om op te gaan zitten. Met lijm, een rubber plakkertje en een flinke vlam werd de lekke band hersteld voor een fractie van de prijs die dat in Nederland zou kosten.

Bijna ieder huishouden in Cambodja heeft een extra bron van inkomen. Het verkopen van wat trossen bananen of lotusbloemen, een koelbox vol met blikjes frisdrank en flesjes water, een naaimachine voor snelle kledingreparaties, het lakken van nagels, het verkopen van houtsnijwerk.
Overal werken volwassenen en kinderen samen om een paar extra dollars voor de familie te verdienen.

Het doet me beseffen hoe vindingrijk en ondernemend de meeste mensen in ontwikkelingslanden zijn. Hoeveel doorzettingsvermogen ze iedere dag weer moeten hebben. Opgeven is geen optie. Er is geen overheidssteun en dus is armoede en het risico op een dag zonder eten altijd slechts een paar dagen verwijderd van vandaag.

Deze week was nog in het nieuws dat tegenwoordig de rijkste 1% van de wereldbevolking meer dan 50% van het geld en goederen bezit. Het kan voor de man die vandaag mijn band plakte toch niet voor te stellen zijn dat er mensen in de wereld zijn die zoveel geld hebben dat ze van gekheid niet meer weten wat ze er mee moeten doen.

De bandenplak-man vroeg een dollar voor het plakken van mijn band. Ik heb hem een dollar extra gegeven. Meer dan dat zou hij namelijk wellicht een vernedering hebben gevonden.